Verschrikkingen van de dood

De dag en nacht zijn twee voertuigen waarin we zitten; zonder tussenstops vervolgen deze voertuigen hun reis en eindigen ze op de plaats van overlijden. We zijn blij als de dag en nacht voorbij zijn, ook al is een dag of nacht van ons leven in feite afgenomen, waardoor we dichter bij de dood komen! We zijn als een lamp, waarvan alle energie en licht verborgen is in één plastic knop; een simpele druk op de knop doet dat lampje uit, op dezelfde manier als de dood komt, wordt ons gezonde lichaam zo machteloos dat we zelfs onze handen niet gewillig kunnen bewegen. Het staat vast dat we op een dag ook moeten sterven, maar we weten niet hoeveel tijd er nog over is voor onze dood.

Misschien wordt vandaag de laatste dag van ons leven of misschien is vanavond onze laatste nacht! We weten niet eens zeker of we nog een keer kunnen ademen of niet. Het is heel goed mogelijk dat de ademhaling die we nu nemen onze laatste is en dat we misschien niet de volgende keer kunnen ademen! Het is algemeen bekend dat een bepaald persoon gezond was en blijkbaar geen ziekte had, maar plotseling kreeg hij een hartaanval en stierf binnen een paar minuten. Evenzo moeten we op elk moment dit leven verlaten, omdat de nacht die we in het graf moeten doorbrengen niet in de wereld kan worden doorgebracht.

Ameer-ul-Mu`minin, Sayyiduna ‘Umar Farooq-e-A’zam رَضِىَ اللهُ تَعَالٰی عَـنْهُ zei tegen de Sayyiduna Ka’b-ul-Ahbar رَضِىَ اللهُ تَعَالٰی عَـنْهُ: O Ka’bهُ! Vertel ons over de dood. Sayyiduna Ka’b-ul-Ahbar رَضِىَ اللهُ تَعَالٰی عَـنْهُ zei: ‘De dood is een doornige tak die gemaakt is om de maag van een mens binnen te dringen, zodat elke doorn verstrikt raakt in een slagader. Dan trekt iemand hem er met een ruk uit, en hij haalt eruit wat hij nodig heeft en laat achter wat hij achterlaat. ”

(Ihya-ul-‘Uloom, deel 5, pp.518)

Sayyiduna ‘Īsa عَـلٰى نَبِـيِّنَا وَعَـلَيْهِ الصَّلٰوةُ وَالسَّلَام heeft gezegd: O mijn volgelingen! Bid tot Allah عَزَّوَجَلَّ dat hij de doodsangsten op mij laat rusten, omdat ik zo bang ben vanwege de dood dat ik vrees dat ik zou sterven uit angst voor de dood.

(Ihya-ul-‘Uloom, deel 5, pp.208)

Sayyiduna Imam Awzaa’I رَحْمَةُ اللهِ تَعَالٰی عَلَيْه heeft gezegd: We hebben gehoord dat de overledene de doodsangst voelt tot de dag des oordeels.

(Ihya-ul-‘Uloom, deel 5, pp.209)

Het is op zichzelf al beangstigend om de verschrikkingen van de dood echt op de juiste manier voor te stellen. Zeker, wijs is hij die bezig is zich erop voor te bereiden, rekening houdend met de pijn van de dood en zijn moeilijkheden door zich te onthouden van de belangen van deze sterfelijke wereld. Maar helaas! Ondanks dat we wijs zijn, letten we niet op de dood. De profeet Muhammad صَلَّى اللهُ تَعَالٰى عَلَيْه وَاٰلٖهَ وَسَلَّم heeft gezegd: Als dieren kennis hadden van de dood zoals jij, dan zou je geen vet en sterk dier eten.

(At-Tazkirah, blz.8)

In feite kan de doodsangst worden begrepen door alleen die persoon die het heeft geproefd (zonder een echte vergelijking), iemand die de dood nog niet heeft geproefd, kan enig begrip krijgen door het te ‘vergelijken’ met de pijn en martelingen waaraan hij lijdt. Sayyiduna Imam Muhammad Bin Muhammad Bin Muhammad Ghazali عَـلَـیۡـهِ رَـمَـةُ الـلّٰـهِ الۡـوَالِی heeft gezegd: Je kunt op deze manier begrijpen dat een deel van het lichaam dat verlamd is geen pijn voelt, maar dat deel dat niet dood is pijn voelt. En deze pijn wordt gevoeld door de ziel. Daarom, als een deel gewond raakt of verbrandt, wordt dezelfde pijn of verbranding door de ziel ervaren, des te meer gevoel betekent meer pijn voor de ziel. Stel je voor, in dit geval is de pijn verdeeld over het vlees, bloed en andere delen van het lichaam en bereikt maar heel weinig de ziel. Als dezelfde pijn echter de andere delen niet bereikt en de ziel rechtstreeks bereikt, wat zou de staat van haar pijn dan zijn!

(Ihya-ul-‘Uloom, deel 5, pp.207)

Hij رَحْمَةُ اللهِ تَعَالٰی عَلَيْه verklaarde verder: De doodsangsten hebben een directe invloed op de ziel, en dit verspreidt zich zo over het hele lichaam dat de ziel uit elke ader, spier, deel en gewricht wordt gerukt. Bovendien wordt de ziel uit de wortel van elk haar en uit elk deel van de huid (van top tot teen) gerukt.

(Ihya-ul-‘Uloom, deel 5, pp.207)

Naast de pijn van de ziel die wordt weggerukt, het verdriet van het verliezen van je rijkdom, vrienden, familieleden, moeder, vader en broers en zussen, de angst om Malak-ul-Maut عَـلَيْـهِ الـسَّـلَام angst voor het smalle en donkere graf te zien, om de vragen te beantwoorden van Munkar en Nakeer, dit zouden zeer moeilijke etappes zijn! We smeken Allah عَزَّوَجَلَّ om Zijn zegen en genade; we zullen zeker niet in staat zijn om de kwellingen en verschrikkingen van de dood te verdragen. Daarom moeten we geen zonden begaan en vermijden dat we die dingen begaan die Allah kunnen mishagen عَزَّوَجَلَّ. We zouden bang moeten zijn voor Zijn verborgen plan. We moeten ons vandaag bekeren, nee, niet vandaag, maar nu, en laten we de vaste intentie hebben om in de toekomst geen zonden meer te begaan. Iedereen ondergaat de doodsangst volgens zijn daden. Als we ons hele leven doorbrengen met het verrichten van goede daden, zal onze ziel, wanneer de dood komt, gemakkelijk worden verwijderd en مَـعَـاذَ الـلّٰـه عَزَّوَجَلَّ als we zonden begaan gedurende ons hele leven, dan zullen we de pijnlijke doodsstrijd niet kunnen verdragen. Daarom is het leven een kostbaar iets en we moeten ons onthouden van zelfs maar een kleine zonde en zelfs geen kleine goede daad missen uit luiheid.

Deze wereld is Daar-ul-‘Amal (de plaats van het verrichten van daden) en het Hiernamaals is Daar-ul-Jaza (de plaats van het ontvangen van beloning); wat we hier planten, zullen we oogsten in het Hiernamaals; als iemand tarwe zaait en rijst wil, wordt dat dwaasheid genoemd. Daarom is het verstandig om te planten wat u wilt. Om het paradijs te krijgen, moet je die daden verrichten die je naar het paradijs leiden. Paradise is een buitengewoon mooie plek; waar er geen doodsangst is, geen ziekten, geen schulden, geen zwakte van de ouderdom, geen armoede, handicap, dwang, maar alle schoonheden van het leven daar zijn verzameld. Mooie meisjes, heerlijk eten en fruit dat niemand zich kan voorstellen, bedden en zo mooie kleding zijn aanwezig die zelfs koningen niet hebben, de kamers en paleizen zijn zo prachtig dat de enorme paleizen van deze wereld er klein uit zouden zien.

Bovendien zullen deze dingen en nog veel meer voor altijd worden gegeven; evenmin zal er enige angst zijn dat dergelijke dingen worden verminderd of weggenomen. Men moet enige moeite doen om deugden te verdienen; de mens werkt hard in zijn werk, dan krijgt hij alleen zijn salaris als levensonderhoud. Tegenwoordig vinden we rijkdom erg belangrijk, maar onthoud dat zelfs als we onze graven met goud of al onze rijkdom vullen, we zelfs dan geen enkel moment van vrede kunnen krijgen; ons eigendom komt ons niet ten goede. We denken dat dit land van ons is; Nee! We horen erbij omdat we er ooit een deel van moeten worden. Kinderen, vrienden en familieleden weten alleen hoe ze (het lichaam) in het graf moeten leggen, dan zullen alleen daden onze metgezel zijn. De tranen en het verdriet van de mensen van deze wereld zullen ons in Barzakh niet ten goede komen; welk voordeel zullen we krijgen als we een groot aantal rouwenden hebben! Heb je ooit gedacht? Als we onze aandacht maar op het Hiernamaals vestigden, zodat wanneer we duisternis zien, we ons de duisternis van het graf herinneren, als we problemen hebben, denken we aan de problemen van het graf en de dag des oordeels, als we naar bed gaan, we herinner me de dood en de handeling van het liggen in het graf! Als we maar veel belangstelling hadden voor het verrichten van goede daden en zelfs de gedachte aan zonden wegdroegen!

Ameer-e-Ahl-e-Sunnat دَامَـتْ بَـرَكَـاتُـهُـمُ الْـعَـالِـيَـه onze gedachten doen om ons voor te bereiden op het graf en de dag des oordeels heeft gezegd: Voorwaar, de wijze persoon is hij die voor de dood in staat is om goede daden te verzamelen en een ‘Madani’ met zich mee te nemen licht van Sunan en regelt op deze manier een middel om zijn graf te verlichten, anders kan het graf niet schelen wie erin is gekomen, of hij nu rijk of arm is, president of raadslid, heerser of de geregeerde, officier of kantoorbediende, baas of werknemer, arts of patiënt, of hij nu een zakenman of werkloos is.

Als iemand niet heeft wat nodig is voor het hiernamaals, de Salah niet op tijd aanbood, niet vastte (zonder geldige Shar’i-reden), zijn Zakah niet verplicht gaf, zijn hadj niet uitvoerde die hem verplicht was, was ongehoorzaam aan zijn ouders, had de gewoonte om te liegen, roddelen, roddelen, bleef bezig met het kijken naar films en drama’s, luisterde naar liedjes en muziek, bleef de baard scheren of trimmen minder dan een handvol, bleef kortom bezig met het begaan van zonden, dan zal er niets anders worden verkregen dan spijt en ontbering in de vorm van de woede van Allah عَزَّوَجَلَّ en Zijn Rasool صَلَّى اللهُ تَعَالٰى عَلَيْهِ وَاٰلِهٖ وسَلَّم. Degene die, terwijl hij zijn Fard Salah aanbood, ook Nafl Salah las, vastte in de maand Ramadan en daarna Nafl vastte, mensen van straat tot straat opriep tot gerechtigheid, de Al Quran leerde en het aan anderen onderwees, schaamde zich niet om te geven. Chowk Dars gaf Dars thuis, reisde regelmatig met de Madani Qafilahs van Dawat-e-Islami om de Sunnah te leren en te prediken en moedigde ook anderen aan, vulde elke dag de Madani In’amaat-kaart in en overhandigde deze elke maand aan zijn Zimmahdar dan, اِنْ شَــآءَالـلّٰـه عَزَّوَجَلَّ, hij zal zien dat de oceaan van genade zal stromen, en hij zal getuige zijn van de fonteinen van de gezegende Nur van Mustafa َّىلا الله تعٰىالم عليَ وه وَل وَلٰ in zijn graf tot de dag van zijn graf.